68 gençlik hareketi başkanları Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan, Ankara 1 No.lu Sıkıyönetim Askeri Mahkemesi tarafından verilen idam cezasının Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde onaylanmasıyla 6 Mayıs 1972’de Ankara’da Ulucanlar Cezaevi’nde idam edildiler.
Gezmiş, İnan ve Aslan, idam edilmelerinin 51’inci yılında da unutulmadı. Üç fidan mezarlarının yanı sıra toplumsal medyada da paylaşılan bildirilerle anılıyor.
51 YIL EVVEL İDAM EDİLDİLER
Türkiye’de sağ ile sol kümeler ortasındaki çatışmaların ağırlaşmaya başladığı 1970 yılında Deniz Gezmiş, Sinan Cemgil ve Hüseyin İnan ile birlikte Ankara’da Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu’nu (THKO) kurdu.
Ocak 1971’de THKO ismine Ankara’da bir banka soygunu gerçekleştirildi. Bunun akabinde halihazırda hakkında yakalanma kararı olan Gezmiş ve Yusuf Aslan “vur emri” ile aranmaya başlandı ve ödül konuldu.
Gezmiş ve Aslan, 12 Mart 1971’deki muhtıradan 4 gün sonra Sivas’ın Germerek ilçesinde yakalanırken, bundan bir hafta sonra da İnan Kayseri’de yakalandı.
Gezmiş, Aslan ve İnan; Ankara 1 No.lu Sıkıyönetim Askeri Mahkemesi tarafından yargılandı.
Yapılan yargılama sonucunda Türk Ceza Kanunu’nun 146’ncı unsuru uyarınca hatalı bulundular ve idam cezasına çarptırıldılar.
Daha sonra idam kararı Türkiye Büyük Millet Meclisi (TBMM) tarafından da onaylandı.
TBMM’de “3-3” bağırışları ortasında Gezmiş, Aslan ve İnan’ın idamına onay verildi.
Deniz Gezmiş‘in son istekleri hakkında kesin bir bilgi mevcut değildir. Muharrir Erdal Öz’ün yaptığı görüşmelerde son olarak Rodrigo’nun Aranjuez Konçertosunu dinlemek ve bir bardak çay içmek istediği geçse de avukatı bunu doğrulamamıştır. Lakin vefatından sonra kendisi üzere devrimci arkadaşı Taylan Özgür’ün yanına gömülmek istediği babasına yazdığı mektupta yer almaktadır.
O devir 25 yaşında olan Gezmiş ve Aslan ile 23 yaşındaki İnan, 6 Mayıs 1972 tarihinde sabaha karşı idam edildi.
Deniz Gezmiş ve Cihan Alptekin. (1969) Foto: Depophotos
DENİZ GEZMİŞ’İN MANA DOLU SÖZLERİ
– Burada ölen sadece bedenimdir ki zati ölümlüydü, ölecekti lakin niyetimi öldüremeyeceksiniz, fikrim yaşayacak.
– İddianamede geçen ve bana atfedilen bir cümleyi kabul etmiyorum. Ben silahımı halka ve orduya karşı kullanmadım, lakin vatan hainlerine karşı kullanmak gayesiyle taşıdım ve ‘halka ve orduya karşı kullanırım’ biçiminde beyanda bulunmadım.
– Öteden beri arz etmiş olduğum üzere, bu ülkede anayasayı en fazla savunanlar bizleriz. Anayasayı ihlal edenlerse ortadadır. Anayasanın uygulanmasını isteyen tekrar bizleriz.
– Anayasayı uygulamayan yavuz kimselerse hâlâ ortadadır ve yeniden o bireyler bizim kellemizi istemektedirler. Argüman makamı bizim vermekte olduğumuz bağımsızlık savaşına karşıdır, Türkiye Cumhuriyeti anayasasının hukukuna karşı, ıslahatlara karşıdır.
– Vatan, onu parsel parsel satanların değil; uğrunda darağacına gidenlerin vatanıdır.
– Biz hiçbir vakit bütün gayretimize karşın Türkiye’nin bağımsızlığını temin edemedik. Bugüne kadar da bu hasret içinde kaldık.
FOTO: Depophotos / Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan mahkeme salonunda. (16 Temmuz 1971)
Deniz Gezmiş’in babasına yazdığı son mektup…
“Baba,
Mektup elinize geçtiğinde ben ortanızdan ayrılmış bulunuyorum. Ben ne kadar üzülmeyin dersem yeniden de üzüleceğinizi biliyorum. Ama bu durumu metanetle karşılamanı istiyorum, beşerler doğar, büyür, yaşar, ölürler, değerli olan çok fazla yaşamak değil, yaşadığı mühlet içinde fazla şeyler yapabilmektir. Bu nedenle ben erken gitmeyi olağan karşılıyorum. Ve kaldı ki benden önce giden arkadaşlarım hiçbir vakit mevt karşısında tereddüt etmemişlerdir. Benim de düşmeyeceğimden kuşkun olmasın, oğlun, mevt karşısında aciz ve çaresiz kalmış değildir, o bu yola bilerek girdi ve sonunun da bu olduğunu biliyordu. Seninle kanılarımız farklı lakin beni anlayacağını iddia ediyorum. Yalnızca senin değil Türkiye’de yaşayan Kürt ve Türk halklarının da anlayacağına inanıyorum. Cenazem için avukatlarıma gerekli talimatı verdim. Ayrıyeten savcıya da bildireceğim. Ankara’da 1969’da ölen arkadaşım Taylan Özgür’ün yanına gömülmek istiyorum. Onun için cenazemi İstanbul’a götürmeye kalkma, annemi teselli etmek sana düşüyor, kitaplarımı küçük kardeşime bırakıyorum. Kendisine bilhassa tembih et. Onun bilim adamı olmasını istiyorum, bilimle uğraşsın ve unutmasın ki bilimle uğraşmak da bir yerde insanlığa hizmettir, son anda yaptıklarımdan en ufak pişmanlık duymadığımı belirtir, seni, annemi, ağabeyimi ve kardeşimi devrimciliğimin olanca ateşi ile kucaklarım.
Oğlun Deniz Gezmiş. Merkez Cezaevi”
Kaynak: Sözcü