Volkan Demirel, akşam maçlarından sonra ekseriyetle uyku sorunu yaşar. Hatayspor’un teknik yöneticisi olan eski Türkiye ulusal kaleci, gördüklerini tahlil etmek için gece boyunca uyanık kalır.
Bu nedenle, 5 Şubat akşamının sabaha hakikat yaklaştığı sırada fazla uyuyamamıştı. Demirel, Christian Atsu’nun uzatma dakikalarında attığı hür vuruş golüyle sağlanan dramatik 1-0’lık Kasımpaşa galibiyetini sindirmeye çalışıyordu.
“Stadyumun içinde tahminen de yüzyıllardır hissedilmemiş bir sevgi vardı,” diyor Demirel. “Eğer ölüp keyifli olmam gereken bir gün olsaydı, daha güzel bir gün düşünemem.”
“Yoğunluk”, “duygu” ve akabinde otelde ürpertir. Birtakım bariz işaretler elbet: “Bina yanlara hakikat sallanıyordu” diye açıklıyor Demirel. Bu yüzden Güney Türkiye’nin bu köşesine iki ölümcül zelzeleden birincisinin vurduğunu neredeyse çabucak anladı.
Ancak bu sefer ne oldu? “Altından üst hakikat geliyormuş üzere hissetmeye başladı.”
“BENİM ÜZERİME DÜŞSÜN DİYE…”
Demirel’in eşi ve iki kızı -dokuz ve beş yaşında- onunla birlikteydi. Hatay’da yaşamıyorlar. Olağanda İstanbul’a geri uçarlardı. Lakin bu gece, kar onları bu yüzyılın en makûs insan trajedilerinden birinin merkezine yakın bir yerde mahsur bıraktı.
“Benim yansım, şayet bir şey düşerse onun yerine benim üzerime düşmesi için küçük kızımın üstüne atlamaktı,” diyor 41 yaşındaki Demirel. “Eşim ise büyük kızımızın üzerine atladı.”
“HAYATIMDA EN ÇOK AĞLADIĞIM GECEYDİ”
Yaklaşık 100 saniye süren endişe ve telaştan sonra, Demirel ailesini otelden çıkardı. Akabinde bir mühlet devam eden öbür bir sarsıntı yaşandı. Sonunda, Hatayspor idman alanına hakikat yola çıktılar.
“Normalde yalnızca üç dakikalık bir sürüş olmalıydı,” diyor teknik yönetici. O gece o denli değildi. Öteki herkes de sokaklara akın ediyordu. Binalar domino taşı üzere devriliyor ve can kayıpları birikiyordu. “Normalde çok sakin bir beşerim fakat o gece hayatımda en çok ağladığım geceydi” diyor Demirel.
Türkiye’nin hiçbir bölgesi Hatay kadar büyük bir yıkıma şahit olmadı ve üzerinden 100 gün geçmesine karşın ülkedeki resmi meyyit sayısı neredeyse 50.000’e ulaştı.
“NORMALDE TOPU ORTAYA KOY DERİM”
Hatayspor sportif yöneticisi Taner Savut. İki genç oyuncu. Bir akademi antrenörü. Aşçı. Demirel’in teknik takımından bir diğer üye. Ve Atsu. Chelsea, Everton ve Newcastle üzere kadrolarda da forma giyen 31 yaşındaki futbolcunun cesedi, trajedinin yaşandığı tarihinden 12 gün sonra bulundu. Kulüpteki birinci golünden 13 gün sonra.
“Son saniyelerde bir özgür vuruşumuz vardı. Olağanda bu türlü durumlarda ‘Topu ortaya koy!’ derim” diye hatırlıyor Demirel. “Christian, kendi inisiyatifiyle şut atmaya karar verdi… Gol attıktan sonra ona koştum ve onu kaldırdım. Onun için çok memnundum.”
Kanat oyuncusu bu talihi bekliyordu. “Ne yazık ki, onu havada tutabileceğim son defa olduğunu bilmiyordum. Ve onunla kutlama yapabileceğim. Ve yanında olabileceğim.”
“TERK ETMEYECEĞİME KELAM VERDİM”
Demirel, İstanbul’dan konuşuyor, lakin hala haftada bir kere Hatay’a 650 millik bir seyahat yapıyor. Başka kulüplerden teklifler geldi ve reddetti. “Ayrılmayacağıma yahut onları terk etmeyeceğime kelam verdim,” diyor. “Geri dönmeli ve yardım etmeliyim.”
Aileler konteynerlerde yaşıyor. Binalar içeri girmek için hala çok kırılgan. Hatayspor’un stadyumu, mağdurlar için bir sığınak haline geldi.
“İYİ OLDUĞUMU SÖYLEYEMEM”
Demirel, beklenmedik bir kahraman olarak ortaya çıktı, lakin kendi yüzünde gayretin izlerini gösteriyor. Birinci kere değil, “acı”nın bir “sembolü” olarak sakalını uzatıyor. “Bunu, sevdiğim beşerler, oyuncularımdan biri yahut meslektaşım zorluklar yaşadığında yapıyorum,” diye açıklıyor. “Biliyorum ki bu bir şey yapmıyor.” Tekrar de, sözcüklerin ve jestlerin kıymetli olduğunu biliyor. Bu yüzden günümüzde, cevaplaması en güç sorunun yalnızca “Nasılsın?” olduğunu söylüyor.
“İyi olduğumu söyleyemem,” diyor Demirel. “Çünkü insanların neler yaşadığını biliyorum… Lakin makûs olduğumu da söyleyemem zira hala yaşıyorum.”
Depremin vurduğu Hatay’da Asi ırmağı ve Eski Hatay bu türlü görüntülendi. Fotoğraf: DepoPhotos.
“YOLLARIN HEPSİ KAPATILMIŞTI”
Deprem sonrası birinci birkaç saati hatırlamakta zorlandığını tabir ediyor, oyuncularının ve işçisinin birçoklarının idman alanında toplandığı o anları. Kimileri toplanamadı – dört antrenör ve Atsu kayıp ortasındaydı. Bu yüzden Demirel aramaya çıktı.
“Şehir içinden gitmeye çalıştık, lakin çok kalabalıktı,” diyor. “Otoyolları ve ana yolları kullanmaya çalıştık, lakin hepsi kapatılmıştı.”
Neyse ki, o uzun gece boyunca birden fazla insan bulundu ve yaklaşık 100 kişi bir ortaya geldi.
“HİÇBİR YERDE AKARYAKIT BULAMADIK”
Ertesi sabah Demirel, yürek burkan bir davette bulundu. Kameralara yanlışsız ağlayarak ve yalvararak yardım talebinde bulundu. “O günlerde, kadrosu ve antrenörleri İstanbul’a getirmek istedim” diyor. “Takım otobüsünü almalıydık. Lakin hiçbir yerde akaryakıt bulamadık.”
Başka bir sorun daha vardı. “Antrenörlerimden birinin eşi ve bir yaşındaki bebeği bir gece boyunca hastanede kalmıştı. Bebeği almaya gittik, lakin alışılmış ki ilaca, süte ve gibisi şeylere muhtaçlığımız vardı.” Neyse ki, tüm bu temel gereksinimleri buldular ve sonunda biraz yakıt elde ettiler. Lakin birkaç gün sonra Demirel, Atsu ve sportif yöneticisini aramak için umutsuz arayışına geri döndü.
“Umudunuz varsa devam etmek mümkündür, lakin umudunuz yoksa ve haberleri duyarsanız, yolun sonuna geldiğinizi hissedersiniz,” diyor.
Depremin vurduğu Hatay’ın Antakya ilçesinde yıkılan Rönesans Rezidans’ın havadan genel görünümü. Fotoğraf: DepoPhotos.
“YILBAŞINDA ARMAĞANLARLA GELMİŞTİ”
Atsu, Türkiye’ye yalnızca birkaç ay evvel gelmişti, fakat sakatlıklar ve oynama müddetiyle gayret etmişti. O kanat oyuncusu, birinci golünden evvel kadrodan ayrılmayı düşünmüştü.
“Birkaç defa hayal kırıklığına uğramıştı,” diyor Demirel. “Bu talihiydi.” Teknik yönetici karakterini zati biliyordu. “Bu yılın başında, Yılbaşı gününde Christian ikramlarla gelmişti,” diye anlatıyor. “Dedi ki: ‘Antrenman alanında çalışan insanlara yardım etmek istiyorum. Onlara geri vermek istiyorum.’ İşte bu biçim bir insandı.”
“HER GECE YATAĞA GİTTİĞİNİZDE…”
Kulübün Atsu’nun formasını emekliye ayırmayı düşünmesi şaşırtan değil. Sarsıntıdan sağ olarak kurtulan Atsu’nun kadro arkadaşlarından birkaçı kiralık olarak gönderildi. Başkaları özgür bırakıldı. Kimileri ise zihinsel yara izleri taşıdığı için müsaadeli sayıldı.
“Her gece yatağa gittiğinizde, her gün başınızı yastığa koyduğunuzda, sonunuz olabilir,” diyor Demirel.
Yakında, Hatayspor yıkıntıların ortasından yükselmeye çalışacak. Gelecek dönem için hazırlıklar devam ediyor. Zelzeleden sonra Türkiye’nin en üst liginden çekilen ekiplerden biriydiler. Demirel, son vakitlerde Almanya’dan döndü, ülkenin futbol topluluğuna yaptıkları için teşekkür etmek için gitmişti.
“Bayern Münih, Borussia ve Mainz bilhassa yardım etmek için bir kampanya başlattı,” diyor.
“HAYAT DEVAM ETMELİ”
Hatayspor’un bu yaz orada bir dostluk maçı yapabilmesi umut ediliyor. Lakin şu anda kulüp, forma ve yeni bir mesken arayışında. Demirel, neredeyse yarım milyon Hatay sakininin birkaç saat uzaklıktaki Mersin’e gittiğini söylüyor. Grubun orada merkez kurabilmesini umuyor.
Orada kalanlar, olağanlığın birazını yine keşfetmeye çalışıyor. “Hayat devam etmeli,” diyor Demirel. “İnşallah düzgün bir pozisyona geri dönebilecek ve uygun hazırlanabileceğiz, zira insanlara biraz memnunluk getirmek değerlidir,” diye ekliyor.
“Türkiye’de futbol kültürünün büyük bir kesimidir. Beşerler hafta sonunu maçı bekleyerek geçirir. Bu haftanın en kıymetli olayıdır. Zorluk ve çabalara karşın devam etmek ve insanlara sevinçlerini vermek istiyoruz.”
Kaynak: Sözcü